کانی شناسی و تعیین شرایط ترمودینامیکی تشکیل اسکارن جوینان، جنوب کاشان

اسکارن جوینان در فاصله 115 کیلومتری شمال باختر اصفهان (40 کیلومتری جنوب کاشان و خاور قهرود)، در پهنه ساختاری ایران مرکزی قرار دارد که در همبری توده نفوذی گرانیتوییدی قهرود (به سن میوسن میانی) با واحد شیل و ماسه­سنگ با میان‎لایه­های آهکی سازند شمشک به سن ژوراسیک گسترش یافته است. اسکارن­سازی متشکل از دو زیرپهنه درون‎اسکارن و برون‎اسکارن است. در این اسکارن­ها کانه‎زایی گسترده­ای رخ نداده است. درون‎اسکارن گسترش محدود (از چند میلی‌متر تا چند سانتی‌متر) و اگزواسکارن بیشترین گسترش را دارد (از یک متر تا بیش از ده متر). اندواسکارن با تشکیل کانی‌های گارنت، پیروکسن، پلاژیوکلاز، اپیدوت و اسفن در زمینه توده نفوذی در مجاورت بخش کربناته نمود دارد. در مجاورت بلافصل آن، اگزواسکارن با تشکیل کانی­های گارنت، پیروکسن، وزوویانیت، اپیدوت، فلوگوپیت، کلریت، کوارتز و کلسیت در بخش کربنات آغاز می­شود. بررسی­های کانی­شناسی و روابط بافتی کانی­ها بیانگر پیشرفت دگرگونی تا رخساره پیروکسن هورنفلس در سنگ­های اسکارنی این منطقه است.